Bedtijd kan nogal hectisch zijn hier in huis. Ik kan er soms tijdens het avondeten al tegenop zien. Zelf moe. Kinderen moe. Maar ook zwart van het buitenspelen, dus eerst nog in bad. Pyama's aan, 'heb je je tanden gepoetst?', 'even doorwerken!', een kindergebed, voorlezen, een nachtkus, 101 vragen beantwoorden, een dikke knuffel. Rust. Elke avond weer. Als het een keer niet hoeft, omdat ik weg moet voor het bedtijd is, dan voelt dat fijn. Maar vandaag hoorde ik het iemand zeggen: 'de dagen zijn lang, maar de jaren zijn kort'. En toen raakte het me. Dit is het. Dit bedtijdritueel is niet een vervelende bijwerking van het moederschap waar ik zo snel mogelijk doorheen moet. Dit is moeder zijn, dit is de kindertijd van onze kinderen. Dit is het leven dat we gekregen hebben.
